Αυτό το βλογολόγιο,το δημιούργησα έχοντας κατά νου τα παράπονα των φίλων μου τους οποίους ζάλιζα με τις συνεχείς εναλλαγές τίτλων στο MSN και οι οποίες είχαν να κάνουν με τα δρώμενα στην Ελλάδα.΄Οντας φοιτητής και δη του εξωτερικού έχω αρκετό χρόνο να σκεφτώ αυτά τα οποία διαδραματίζονται στην Ελλάδα.Κι αυτα συνήθως είναι δυσάρεστα και καταθλιπτικά, ίσως λόγω της κριτικής άποψης των Ελλήνων πολιτών ή ίσως λόγω της πραγματικά δύσκολης περιόδου την οποία διανύουμε.
Τις περισσότερες φορές όμως αυτά είναι εξοργιστικά.Και προκαλούν τον θυμό και την κατακραυγή για τα στραβά της χώρας.Ποιάς χώρας όμως και ποιού έθνους;Της υπερήφανης Ελλάδας και των λαμπρών Ελλήνων ή μήπως της ξεφτιλισμένης Ψωροκώσταινας και των κουτοπόνηρων Γραικών; Η απάντηση είναι η εξής...και των δύο!Μόνο που η αντίδραση διαφέρει.Σε έναν Έλληνα τα καθημερινά νέα θα προκαλόυσαν έκρηξη οργής όπως ένα ηφαίστειο ξεσπάει με ορμή,όταν η θάλασσα ακουμπάει την αμόλυντη λάβα.Σε έναν Γραικό η αντίδραση δεν θα ήταν τόσο εντυπωσιακή,μα θα σιγόκαιγε σαν φωτιά στο μισοσβησμένο τζάκι του Ελληνισμού.Για αυτόν τον λόγο δεν μπορέι κάποιος να τον κατηγορήσει.Γιατί δεν φταιέι μόνον αυτός που η φωτιά έχει "κάτσει".
Την φωτιά σε ένα έθνος την κρατά ζωντανή η ελπίδα.Κι αυτήν ακριβώς την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον την ξεσκίζουν σαν κοπάδι λύκων όλοι αυτοί οι συμμετέχοντες της εξουσίας.Για τα δικά τους "μικρά" συμφέροντα,σβήνουν την ελπίδα λίγο-λίγο ,επιλέγοντας να "φάνε" τα πιό αδύνατα μέλη της αγέλης.Κι έτσι ολοένα χάνεται η ελπίδα της επιβίωσης,κι ολοένα σβήνει η φλόγα που μας κρατάει ζωντανούς.
Έτσι λοιπόν αυτός ο τόπος άλλοτε θα θυμίζει ηφαίστειο κι άλλοτε μισοσβησμένο τζάκι. Πάντα θα προσπαθεί όμως να κρατάει την φλόγα δυνατή.Κι επειδή η ελπίδα ποτέ δεν πεθαίνει,έτσι θα πρέπει να είναι σίγουροι αυτοί που πολεμάνε αυτή την φλόγα, οτι ποτέ δεν θα σβήσει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου