Μαθητικές παρελάσεις

Χαριτωμένο το έθιμο της παρέλασης δεν λέω. Καυτά κορίτσια, πολλά στραγάλια και ατελείωτοι πολιτικοί λόγοι στην πλατεία από τον παπά και τον δήμαρχο. Κάτι μεταξύ Κολοκοτρωνιτσίου και Δεληγιάννειου Παρθεναγωγείου δηλαδή. Υπάρχουν βέβαια αυτοί που αισθάνονται περήφανοι την μέρα της παρέλασης. Είτε αυτοί είναι γονείς και καμαρώνουν για το παιδί τους, είτε πολίτες των οποίων η εθνική υπερηφάνια εκφράζεται μέσα από την παρέλαση.

Εγώ προσωπικά βλέπω με αδιαφορία και γελάω όταν σκέφτομαι και τους εμπνευστές των παρελάσεων αλλά και τους συμμετέχοντες καθ'οιονδήποτε τρόπο. Θα γελούσα , ίσως, με τους εμπνευστές των, αν και αυτοί έχουν προ πολλού "χαιρετήσει",οι οποίοι στην εποχή τους ίσως και να μην είχαν άλλο τρόπο να εμπεδώσουν τον εθνικό χαρακτήρα και την αίσθηση της ομοιογένειας και συνέχειας του συνόλου των Ελλήνων πολιτών (δεκαετία του 1930). Αυτούς με τους οποίους γελώ όμως σήμερα είναι αυτοί οι πολιτικοί που εκφράζουν την άποψη της επιβολής ενός στρατιωτικού εθίμου σε ένα χώρο εκπαίδευσης που δεν προσφέρει τίποτα στους ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΕΣ. Οι οποίοι κυβερνώντες συν των τέκνων τους, θα μπορούσαν αν θέλουν να προσφέρουν, να καταταγούν στον στρατό, κι όχι να είναι σε γραφεία στην "παραμεθώριο" Κατεχάκη...

Τα παιδιά είναι όπως και να το δει κανείς οι χαμένοι της υπόθεσης! Χαμένες διδακτικές ώρες για τις πρόβες της παρέλασης,ανύπαρκτη αργία για αυτά,ώρες κούρασης περιμένοντας δοξολογίες,ομιλίες και αποβολές ή απουσίες για την μη συμμετοχή. Κυρίως όμως το γεγονός ότι μετά το πέρας αυτής της εκδήλωσης οι μαθητές δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τι έγινε πότε (π.χ. Κολοκοτρώνης με Γερμανούς) αποδεικνύει ότι όσοι πιστεύουν ότι οι μαθητικές παρελάσεις είναι ωφέλιμες για την ιστορική συνείδηση των μαθητών των ελληνικών σχολείων, εθελοτυφλούν! Η ιστορία ποτέ δεν μαθεύτηκε μέσα από παρελάσεις και λόγους δημάρχων. Μόνο μέσα από αυτόβουλη μελέτη και ελεύθερο και δημιουργικό πνεύμα κατανόησης των ιστορικών γεγονότων!

Οπότε τώρα εύλογα έρχεται το ερώτημα. Αν οι παρελάσεις δεν εξυπηρετούν τον σκοπό για τον οποίο καθιερώθηκαν, γιατί να διατηρηθούν; Ορισμένοι πιστεύουν ότι είναι μία χρήσιμη εμπειρία, άλλοι για να έχουν δικαιολογία για καφέ μετά την παρέλαση, μερικά παιδιά για να χάνουν μαθήματα (εντός αυτών κι εγώ) και άλλα παιδιά γιατί αισθάνονται εθνικά υπερήφανα όταν παρελαύνουν. Το ζήτημα όμως είναι ότι πέρα από την δημοκρατία πρέπει να σκεφτούμε την εκπαίδευση και την ελευθερία των παιδιών.

Το τελευταίο αναγνωρίζεται με υπουργική απόφαση, αλλά στην ουσία καταπατάται με την εφαρμογή πειθαρχικών μέτρων κατά όσων δεν ήθελαν να παρελάσουν. Προσωπικά δεν συμμετείχα και για αυτό δεν ανταμείφθηκα με 19 στο μάθημα της Γυμναστικής όπως άλλα παιδιά,μετά από απόφαση της γυμνάστριας. Ποσώς ενδιαφέρομαι! Απλώς ήθελα να τονίσω αυτά που δεν φαίνονται και δεν λέγονται εκτός των σχολείων. Όσο για την εκπαίδευση,θα προτιμούσα εκπαιδευτικές επισκέψεις σε χώρους όπου μπορεί να αναπτυχθεί και να καλλιεργηθεί η ιστορική συνείδηση. Εκδρομές σε σημεία που έγιναν σημαντικές μάχες ή πράξεις αντίστασης,επισκέψεις σε μουσεία και άλλες σχολικές εκδηλώσεις. Ορισμένα άλλα ερωτήματα μπορούν να τεθούν:

Και σε περίπτωση κατάργησης των μαθητικών παρελάσεων τι τις αναπληρώνει; Μα φυσικά οι στρατιωτικές παρελάσεις για όσους τις παρακολουθούν οι οποίες γίνονται ανά την Ελλάδα.

Και τι θα γίνει με αυτούς που θέλουν παρέλαση; Σε δημοκρατία ζούμε ας αφήσουμε τους μαθητές να επιλέγουν. Και σαν το καλύτερο μάθημα για την δημοκρατία, την υπεράσπιση της οποίας επικαλούνται πολλοί, μια επιλογή θα ήταν να αφήσουμε τα παιδιά να αποφασίσουν. Όποιο σχολείο ψηφίζει "κατά", ας μην κατεβαίνει για παρέλαση.

Κι αν αυτά τα παιδιά που θέλουν δεν μπορούν σε περίπτωση που η πλειοψηφία δεν θέλει; Για αυτά τα παιδιά μία είναι η λύση. Να ενσωματωθούν σε κάποιο σχολείο που θα κάνει παρέλαση,μόνο για την ημέρα της παρέλασης. Και για να αποφύγουμε αυτή την στοχοποίηση θα έπρεπε οι μαθητικές παρελάσεις αν συνεχίσουν να γίνονται, να διεξάγονται κάτω από την αιγίδα των δήμων με την επίβλεψη καθηγητών και με τις πρόβες να λαμβάνουν χώρα κατά το Σαββατοκύριακο,oύτως ώστε να αποφέυγονται οι χαμένες διδακτικές ώρες.

Εν περιλήψει, προσωπικά είμαι υπέρ της κατάργησης των μαθητικών παρελάσεων, έναν αναχρονιστικό, άχρηστο και χαβαλετζίδικο θεσμό ο οποίος και δεν εκπληρώνει κανένα εκπαιδευτικό σκοπό αλλά και έχει αρκετά μειονεκτήματα όπως προανέφερα (χαμένες διδακτικές ώρες,επιβολή κυρώσεων για μη εμφάνιση,κτλ). Στην θέση τους υπάρχουν πολλές πιο ουσιαστικές επιλογές για την μέρα μίας εθνικής επετείου (επισκέψεις,παρουσιάσεις εργασιών μαθητών,κ.α) για να τιμηθούν οι αγωνιστές και να θυμηθούν οι συνεχίστες αυτών των αγώνων γιατί έγιναν αυτές οι θυσίες.

Και για να μην αδικώ όσουν επιθυμούν την συνέχιση της παρέλασης,για τους δικούς τους λόγους, προτείνω όπως και πριν την πραγματικά ανεμπόδιστη και αβίαστη επιλογή των μαθητών, είτε ομαδικά (με ψηφοφορία), είτε ατομικά, χώρις κυρώσεις ή στιγματισμό, για το άν θα κάνουν ή όχι παρέλαση.

Ο κατά παράταξη βηματισμός έμπροσθεν των πολιτικών και των παπάδων δεν έκανε κανέναν Έλληνα. Μόνο ραγιά!

Ένα ταξίδι τελειώνει, μα αρχίζει ένα άλλο...

Ένας κύκλος στην ζωή ενός ατόμου πρέπει να κλείνει πάντα με χαρά και ενθουσιασμό. Χάρά για τις αλλαγές που θα επέλθουν και ενθουσιασμό για τις καινούργιες εμπειρίες! Έτσι ακριβώς βίωσα κι εγώ το τέλος των σπουδών μου στην Αλβιώνα. Και ειδικά ο συνδυασμός με το ταξίδι διαμέσου της Ευρώπη,ήταν αυτός ο οποίος πανηγυρικά συμβόλιζε την αποδέσμευση από τα δεσμά του νησιού της βροχής. Και αυτό έγινε συνειδητό όταν αναδυόμενος από το τούνελ της Μάγχης βρέθηκα από το συννεφιασμένο Folkestone στο ηλιόλουστο Calais.

Οι υπόλοιπες μέρες κυλίσαν άλλοτε γρήγορα,άλλοτε αργά,πότε κρύο,πότε ζέστη. Κάποιες φορές το ταξίδι είχε κενά,κυρίως όταν βρισκόμαστε στο τραίνο ενώ κάποιες άλλες φορές γέμιζε με διασκέδαση και μαλακίες που μόνο αγόρια από 15-25 μπορούν να κάνουν! Προς το τέλος του ταξιδιού επήλθε η περισυλλογή(από μέρους μου τουλάχιστον). Για υπαρξιακά ζητήματα αλλά και πιό επιφανειακά. Είχα ξεκόψει από τις σπουδές και την χαλαρότητα αυτών των χρόνων και το μέλλον ήταν αβέβαιο. Μέχρι που στην διαδρομή με το τραίνο από Πάτρα προς Αθήνα,αντίκρυσα τον ήλιο να βγαίνει από την μεριά των Δελφών. Αυτός ο αδύναμος ήλιος φώτισε την καρδιά μου και την μέλλουσα ζωή μου.

Ο κόσμος είχε ξυπνήσει, τα παιδιά πήγαιναν σχολείο, τα ζώα περιφέρονταν κι εγώ σαν μόνος μου μες στο βαγόνι, απορροφημένος από τις σκέψεις μου, κατάλαβα ότι έφτασα στο "λιμάνι" μου κι ότι όλα στο τέλος θα γίνουν ορατά, είτε αυτά είναι λύσεις στα προβλήματα μου είτε απαντήσεις στα ερωτηματά μου. Το λιμάνι μου αυτό δεν είναι μόνο η Ελλάδα με τις ομορφιές της που τόσο μου έλειψε, αλλά και η οικογενειά μου, οι παιδικοί μου φίλοι και αυτοί οι "τρελοί" Νεοέλληνες!

Ήρθα κι εγώ λοιπόν με χαρά κι ενθουσιασμό στο "λιμάνι" μου, αποφασισμένος να αλλάξω εγώ τις καταστάσεις κι όχι να παρασυρθώ από αυτές, όσο ουτοπικό και αφελές κι αν αυτό ακούγεται. Πάντα όμως κοιτώντας πίσω, ενώ προχωρώ προς τα εμπρός! Γιατί αν καταφέρεις να καταλάβεις τι έφταιξε και πήγαινες στραβά τόσο καιρο, αποκτάς τη δυνατότητα να διορθώσεις την πορεία και να φτάσεις στο λιμάνι σου.

Αν όμως αποκόμισα από αυτή την περιήγηση είναι οτί ο προορισμός (το "λιμάνι") είναι εξίσου σημαντικός με το ταξίδι... Απλά το ταξίδι δίνει πιο πολλές χαρές και λύπες και κάνει τον προορισμό να φαίνεται πιο γλυκός. Όπως ακριβώς κι ο Οδυσσέας έψαχνε την Ιθάκη του μέσα από αυτό το απέραντο ταξιδεμά του.

Στο επόμενο πόστ θα ακολουθήσει μία αναλυτική εξιστόρηση της 16ήμερης εξόρμησης στις πεδιάδες και τις θάλασσες της Ευρώπης...